Weer nieuwe ervaringen......

Er is weer van alles gebeurd… Ik vertel maar even in chronologische volgorde..

Ik weet dat jullie allemaal in de Sinterklaasstemming zijn, maar dat zijn we hier ook. Ik denk dat jullie in Nederland een hulp Sinterklaas hebben, want ik heb hier toch echt de echte gespot!
Margo, Wouter, Arjanne, Ilse en ik gingen op weg naar San Nicolaas, want daar zou de goedheiligman aankomen. Helaas hadden we niet helemaal op een file gerekend en kwamen we 3 kwartier te laat aan. Maar ja, Arubanen zijn altijd te laat dus we dachten dat het wel wat mee zou vallen. Tsja het blijft ook nog aan oude man… die gaan ook niet erg snel.
Even vergeten dat Sinterklaas uit Spanje komt en daar zal dat wel heel anders zijn want hij was er klokslag 11 uur en we waren dus echt echt te laat!
We zagen nog wel veel mensen met kinderen langs de weg staan dus bleven we toch nog even hangen. En ja hoor, daar kwamen Sinterklaas met zijn zwarte pieten al aan! Heel leuk, Arubaanse sinterklaasliedjes maar verder was het net alsof je in Nederland was (klein detail: het was hier wel rond de 30 graden!)
Naja echt superleuk om mee te maken!! Daarna nog even gezwommen en met Wouter wat balletje over gegooid (Ik mis waterpolo geloof ik wel wat!!)
Beetje verbrand, knalrode neus, maar een fijne dag gehad.

Verder was het hele weekend mijn auto naar een meneer die mijn auto zou maken. Hij rammelde namelijk ineens, trilde boven de 60 km/u, en stopte als ik wat langzamer ging rijden.
Zondagavond kon ik mijn auto weer ophalen en toen ik wegreed was ik echt even blij. De motor klonk weer goed en het rammelde niet meer zo erg. Geweldig!!
Maar u raadt het al… de volgende dag was het weer mis!

Ik reed om 7 uur richting school. Alles ging lekker soepel, tot ik op het laatste stukje was. Ik hoorde de motor niet meer, mijn stuur ging heel zwaar en ja hoor, de motor was afgeslagen. Geen probleem, ik weet ondertussen veel van auto’s dus ik stopte de auto. Wachtte even en probeerde weer te starten. Niks dus. Nog even wachten en nog eens proberen.. Nog niks.
Dus ik stap uit, gooi de motorkap open en kijk naar de accu (heet hier batterij). Ik draai even de polen aan (zo heten die dingen geloof ik) en probeer nogmaals te starten. DOOD. De accu was compleet dood.
Ik ging weer in de auto zitten en ging eens goed nadenken wat ik nou moest doen. Ondertussen stopte er een Arubaanse meneer die even mee ging kijken, en hij concludeerde ook dat het de accu was. Dus hij heeft me geholpen om de auto aan de kant te duwen. Hij stond mooi in een soort inhammetje. Ik wilde daarna naar school gaan lopen, maar die lieve man stond er op om me te brengen.
Er zaten 2 kinderen in met een t shirt van onze school in Paradera dus ik vertrouwde het wel. Hij heeft me heel vriendelijk voor school afgezet. Echt, mij zul je nooit horen zeuren over Arubanen. Ze willen je altijd wel helpen!

Het begon heel hard te regenen en het schoolplein stond weer blank. Ik liep even naar de spreekkamer om mijn collega te waarschuwen dat het water bijna naar binnen stroomde. Toen vroeg ik of ze me een lift naar Paradera kon geven en ik vertelde haar het verhaal. Ze zei meteen dat ze er een slecht gevoel over had. Ze had namelijk 2 enge mannen zien lopen toen ze naar school kwam.
Zij is toen met haar auto langs mijn jeep gereden. Toen ze terug kwam zei ze dat ze hem niet had kunnen vinden. Dus ik stapte met haar in de auto om even te kijken..
Auto weg…
Dus vroegen we een man die er aan het werk was of hij iets gezien had. Niet dus. Om 11 uur was de auto al weg.
Toen heb ik de kinderen aan het werk gezet en moest ik de politie bellen. Maar ik moest ondertussen best huilen. Al dat gedoe met mijn auto, ik word er gek van. Dit is ook de laatste keer dat ik er wat over meld. De volgende keer dat ik iets over een auto zeg is als ik een nieuwe heb.

Maar goed, mijn collega belde haar broer dus die zou opletten en ons helpen met later de radiostations te bellen.
Een andere collega belde haar vader die bij de recherche werkte. Iedereen hielp me zo goed.
Juf Paula ging met mij naar het politie bureau in Santa Cruz. Zij wilde wel even mijn moeder zijn zei ze.
Ik wilde aangifte gaan doen en we werden meegenomen door een agente. Ik begon mijn auto te beschrijven en ineens vroeg die agente of mijn auto toevallig rood was.. Ja dus!
Nou dan hadden ze hem gevonden in Seroe Pita (waar ik hem had achter gelaten). En als ik wilde dat er sporen onderzoek zou worden gedaan zou dat 2 dagen duren. Dus ik dacht meteen dat mijn auto leeggeroofd was. Bleek niet zo te zijn. Dus ik hoefde geen sporenonderzoek. Ik snapte alleen niet waarom ze mijn auto hadden meegenomen want ik had hem netjes aan de kant gezet.
Bleek dus dat mijn nummerbord niet correspondeerde met mijn auto. Vreemde zaak, is bij belastingdienst dus iets mis gegaan. Maar ik kon zo mijn auto meenemen.
Later werd ik door de recherche gebeld dat ze rondreden door de wijk om te zoeken naar mijn auto. Hij had ook 2 ‘boeven’ gezien, bekenden van de politie en dacht dat het niet veel goeds voorspelde. Gelukkig kon ik hem toen het goede nieuws vertellen en heb hem enorm bedankt voor alle moeite die iedereen voor me deed!

Helaas was mijn auto nog steeds kapot dus ik belde Indel dat hij naar het politiebureau moest komen. Hij keek even naar de accu en draaide er wat aan en toen kon ik weer wegrijden. Heeel fijn! Ik was zo blij!!
Tot mijn auto 300 meter verder midden op straat weer stopte met rijden. En daarna na 100 meter weer. En zo stond ik dus een stuk of 7 keer stil. Heel frustrerend!. En mijn auto moest dus weer worden gemaakt.

Ondertussen is het woensdag en als het goed is, is mijn auto gemaakt. Morgen ga ik op pad om hem te verkopen. Ik wil hem zo snel mogelijk kwijt want ik ben zo vaak zo teleurgesteld door dat rot ding.
IK MIS SUNNY!!!!!!!

Anyway, ik heb het enorm naar mijn zin nog, nu nog even de auto regelen.

Bedankt voor alle kaartjes en berichtjes de laatste tijd, leuk om van vrienden, kennissen en familie wat te horen! Ik waardeer het heel erg!

Ayo! Dikke kus van Marjon